Anne baba duyun sesimi ne olur!..

Sessiz olmamı uslu olmak sandınız hep, yanıldınız...

Küsmeyi öğrendim. Baktım anlamıyorsunuz, susmayı öğrendim... Ama bu da fayda sağlamadı. Benim söylediklerimi anlamıyorsunuz ki, sustuklarımı anlayasınız...

Her yere düştüğümde yada başımı, kolumu bir yerlere çarptığımda en çok yaptığınız şey söylenmek oluyor. “Sana demedim mi”, “dikkat etsene”, “niye oraya çıktın”, “niye görmedin”. Halbuki benim şefkate ihtiyacım var canım acırken. Şefkate ihtiyacım olduğunda  sevgiden mahrum sözlerinizi duyuyorum. Canımın acısı geçtiğinde söylediğiniz sevgi sözlerini duymamam bu yüzden...

Her istediğimi yerine getirmeniz beni iyi bir çocuk yapmıyor. Aksine tatminsiz, huzursuz, kıymet bilmez yapar. Bana sınırlar koyun yoksa ben şımarırım, söz dinlemem.

Başka çocukların yetenekleri ile beni kıyaslamayın. Bende var olan yetenekleri keşfetmeye çalışın. Ben onlar gibi olmak zorunda değilim ki.

Kendi hayallerinizi bende yaşatmak yerine, benim hayallerime destek olun. Kendi yapamadıklarınızı benim üzerimde denemeyin.

Benim yerime beğenmeyin. Benim yerime bana sorulan soruları cevaplamayın. Arkadaşlarımla sorun yaşadığımda hemen müdahele etmeyin. Benim yerime karar vermeyin. Benim de bir birey olduğumu unutuyorsunuz…

Benden saygılı olmamı bekliyorsunuz ama siz bana saygı duymuyorsunuz. Ben ne görüyorsam onu uyguluyorum hala farkında değilmisiniz?

Ve beni sevdiğinizi sık sık söyleyin. Buna ihtiyacım var.

Üzerim kirlenmesin diye harcadığınız çabayı, ruhum kirlenmesin diye de harcasayın...

Minicik ellerimi uzattım yüreğinize… Ne olur tutun onları sevgiyle…

Gülsemin Konca